لامینیت یا پوشش های چینی زیبایی (Laminate):

 لامینت یک لایه نازک از چینی پخته شده است که می توان آن را به ناخن مصنوعی تشبیه کرد که ‏روی دندان می چسبد . مزیت این روش در تراش کم دندان ( در حد قسمتی از مینای دندان ) و ‏رنگ شفاف و طبیعی آن است که با آن می توان لبخندی فوق العاده جذاب را به فرد هدیه کرد.

 از این روش برای اصلاح این موارد استفاده می شود :

 • شکل و رنگ دندان های جلو و درمان تغییر رنگ دندان ها

 • ترمیم شکستگی ها و بستن فضای بین دندان ها

 • تغییر موقعیت دندان ها و اصلاح سایر ناهنجاری های دندان های جلو

پس از تراش از دندان ها قالب گرفته می  شود و به لابراتوار ارسال می گردد تا در جلسه بعد با امتحان کردن آنها در صورت مناسب بودن به سطح دندان چسبانیده شود. در این روش زمان کمتری نسبت به روش های متداول صرف می شود.

اینله و اُنله زیبایی (Esthetic inlay & onlay):

اینله ها و انله های زیبایی در واقع مشابه ترمیم های کامپوزیتی هستند با این تفاوت که این ترمیم ها توسط لابراتوار با روشی مشابه روکش ها ساخته می شوند. این ترمیم ها ممکن است از جنس طلا، کامپوزیت و یا چینی باشند. به دلیل لزوم ساخت ترمیم توسط لابراتوار این نوع ترمیم حداقل به دو جلسه درمانی نیاز دارد. در این روش دندان هایی که تحت درمان عصب (عصب کشی) قرار گرفته اند، توسط این ترمیم که به دندان باند (چسبیده) می شود تقویت می گردند. در ابتدا دیواره های ضعیف شده دندان به کمک سیستم های باندینگ و مواد همرنگ دندان (کامپوزیت) تقویت می گردند؛ سپس قالب آن تهیه شده و به لابراتوار ارسال می گردد تا چینی آن بر اساس آناتومی دقیق دندان و رنگ مناسب شکل داده شود.

نهایتا به وسیله یک سمان رزینی همرنگ دندان (چسبی که از مواد مشابه کامپوزیت ها ساخته شده است) به حفره دندان باند (چسبانده) می شود. در روش های قدیمی دندان باید دورتا دور تراشیده شود تا بتوان آن را روکش کرد که خود این عمل باز هم دیواره های دندان را تضعیف می کند. اما در اینله و انله نه تنها دیواره های خارجی تراش نمی خورد، بلکه دیواره های داخلی آن هم تقویت می شود.

روکش های فایبر (Fiber bridges):

زمانی که بیمار دندانی را از دست می دهد، برای جایگزین کردن آن به صورت سنتی دندان های مجاور تراشیده شده و پایه قرار می گیرند؛ سپس به کمک روکش شدن دندان های پایه فضای از دست رفته به صورت یک روکش اضافه بین دو دندان پایه پل زده می شود که انجام آن به چهار یا پنج جلسه زمان نیاز دارد.

در روش فایبر در صورتی که دندان های پایه پوسیدگی یا ترمیمی داشته باشند برداشته می شوند و نسج سالم باقیمانده تراش نمی خورد. سپس نوار فایبر که از جنس کوارتز، گلاس یا پلی اتیلن است بین حفره های هردو دندان قرار داده شده و با کامپوزیت (مواد همرنگ دندان) حفره پر می شود. نهایتأ قسمت میانی در همان جلسه با کامپوزیت بر روی اسکلت فایبر که بین دو دندان به شکل پل قرار گرفته است فرم داده می شود.

پست های زیبایی (Esthetic posts):

در دندان های جلو که عصب کشی شده اند، برای استحکام بخشیدن به نسج باقیمانده و برای حفظ و ایجاد زیبایی از پست های زیبایی استفاده می شود. این پست ها می توانند در لابراتوار ساخته شوند و یا به صورت مستقیم در کانال ریشه چسبانده شوند.

مزیت این پست ها عبارتند از:

• چسبندگی به نسج دندان و استحکام بخشیدن به آن

• از آنجا که رنگ این پست ها روشن می باشد از ورای چینی سطح آن دیده نمی شود و در مدت زمان کمتری امکان بازسازی دندان و قرار دادن روکش وجود دارد.

لذا با استفاده از پست های زیبایی، می توان از روکش های تمام چینی استفاده کرد که زیبایی بسیار خوبی را به بیمار هدیه خواهد داد.

روکش های زیبایی (Esthetic crowns):

هنگامی که نسج زیادی از دندان از دست رفته باشد و ترمیم دندان با کامپوزیت ها و اینله و انله امکان پذیر نباشد روکش کردن دندان ضروری می شود. روکش ها زیبایی جدید بسیار جذاب تر و سالم تر از روکش  های قدیمی هستند. پرسلن های (چینی ها) جدید بسیار به ساختمان مینای دندان شبیه هستند، فرسایش آنها هماهنگ با دندان ها است و درخششی همانند دندانهای طبیعی دارند.

در روش های متداول برای روکش نمودن دندان ها پس از تراش و قالب گیری، یک زیرساخت فلزی ساخته و سپس روی آن چینی قرار داده می شود. به دلیل وجود فلز در این روکش  ها ضخامت چینی کم شده و زیبایی به میزان ایده آل تامین نمی گردد. دلیل وجود فلز در این روکش ها استحکام بخشیدن به چینی می باشد.

در روکش های زیبایی از نوع خاصی چینی استفاده می شود که استحکام بسیار بالایی دارد. این نوع چینی ها با وجود استحکام زیاد سایشی که در دندان های مقابل ایجاد می کنند بسیار کم بوده و از زیبایی بسیار مناسبی هم برخوردار می باشند. این روکش ها به ساختمان دندان چسبندگی دارند و لذا ساختار دندان نیز تقویت می شود.

مانند تمام روکش های چینی، بیمار باید مراقبت نماید که لبه های آن دچار پریدگی و یا شکستگی نشود و لذا این درمان برای بیمارانی که به دندان قروچه، ناخن جویدن و … عادت دارند توصیه نمی شود.